–Na súa web conta que o seu estudo está situado na intersección da paisaxe, a arte e o urbanismo. Interésame moito o concepto da arte, porque normalmente non é algo ao que se preste moita atención á hora de organizar unha cidade.
-Creo que é moi importante, porque nós construímos as nosas paisaxes. As nosas paisaxes son artificiais, son obra do home. Nós determinamos a nosa contorna, deseñámolo, e así podemos chegar a controlalo. Para iso fan falta persoas que teñan unha sensibilidade artística, do mesmo xeito que necesitamos ese tipo de persoas para deseñar os edificios nos que vivimos e traballamos. A xente non quere ver a paisaxe como algo artificial, pero a realidade é que o é.
–No seu equipo, ademais de arquitectos, paisajistas e urbanistas, hai expertos en horticultura, Supoño que o seu papel tamén é moi importante.
-Absolutamente. Nós non sabemos, por exemplo, que tipo de plantas van crecer mellor en China , en Macao ou en Islandia, e sempre nos apoiamos no traballo deses consultores locais. Tamén traballamos con enxeñeiros ambientais, porque eles saben o mellor xeito de recoller a auga, de tratala e que tipos son os mellores para as funcións que temos.
–¿Que está a cambiar no mundo do paisajismo e do urbanismo?
-A xente está a acudir ás cidades en masa, o crecemento urbano é espectacular. Iso crea aínda máis presión sobre os espazos abertos e sobre as paisaxes, e aquí os factores importantes son o cambio demográfico, os movementos das poboacións e o cambio climático. Hai que utilizar os recursos do xeito máis eficaz posible. Houbo moitos experimentos á hora de construír as cidades que sempre partiron da premisa de que son os edificios os que crean as cidades. E todas estas experiencias foron fracasos. A paisaxe é a infraestrutura ambiental, social, política, cultural sobre a que se apoia e constrúese unha cidade.
–Hai pouco divulgouse un estudo que instaba a proxectar a cidade de forma que puidese haber un maior aproveitamento da auga.
-Temos exemplos moi interesantes dese tipo de prácticas nas cidades. En Melbourne decidiron plantar as árbores nas rúas, non nas beirarrúas, e iso ten unha dobre función: unha é reducir o espazo de aparcadoiro en superficie, porque queren fomentar o uso do transporte público e reducir o uso do coche e as emisións de carbono. E outra é que as rúas poden funcionar como concas hidrológicas a pequena escala para captar a auga, que despois se almacena en depósitos debaixo das rúas e logo serve para regar.
–Moitos dos seus proxectos recuperan antigas zonas industriais degradadas, como os peiraos de Dublín ou a expansión de Canary Wharf en Londres.
-Está a ocorrer en moitos sitios do mundo, hai un movemento de rexeneración de zonas industriais urbanas, e é curioso que nas cidades industriais as zonas máis próximas á auga agora adquiren unha importancia que non tiñan antes. Antes a auga víase como algo negativo, era o sumidoiro da cidade, usábase para transportar bens e produtos.
–En Galicia, as principais cidades están na costa e algunhas, como A Coruña, inmersas en procesos para liberar os peiraos industriais, o que xerará unha chea de espazo libre. ¿Como se debe actuar nestas contornas acuáticas?
-Estamos a traballar nun proxecto moi parecido en Gotemburgo (Suecia). É unha contorna que se pode programar para distintos usos: lecer, comercio, espazos abertos. Á xente encántalle estar ao bordo da auga e é unha oportunidade para crear unha nova marca de cidade. A Coruña é unha cidade hermosísima e ten unha gran oportunidade de abrirse ao mundo, de crear un destino atractivo.
«En Melbourne decidiron plantar as árbores nas rúas, non nas beirarrúas, para reducir o uso do coche»
martha schwartz arquitecta
Fuente:La Voz de Galicia