Viven en contornas sas e limpos, moi fermosos case todos; traballan no que queren e estanse pasando a crise polo arco do triunfo: os produtores ecolóxicos galegos seguen crecendo en número, en diversificación e en beneficios. O ano pasado, o sector pechou cun volume de negocio de 17,1 millóns de euros, fronte aos 14,1 do 2009. O Consello Regulador, o órgano polo que pasa toda a produción galega, beneficiouse no 2010 de novas iniciativas que puxeron no mercado desde conservas de peixe a algas ou mexillóns, os primeiros do mundo en recibir o selo de produto ecolóxico.

Curiosamente, as velas da produción ecolóxica en Galicia están a inflarse a medida que o negocio se afasta da agricultura. Máis do 90% da superficie inscrita no Consello Regulador corresponde a praderías e forraxes que alimentan a explotacións gandeiras, cuxa carne se comercializa co selo de produción ecolóxica, mentres que as terras arables (hortas, cereais, legumes…) apenas suman 225 hectáreas fronte ás máis de 14.000 inscritas.

O cultivo de froitas, hortalizas ou tubérculos, pese ao enorme potencial do país, é un complemento anecdótico na puxante produción ecolóxica galega, que se envorcou na gandería e asómase nos últimos anos á produción de derivados lácteos, a acuicultura e consérvalas.

¿Agricultura?

¿Por que non arrincaron as hortas nun sector efervescente e cunhas condicións naturais tan favorables? É difícil de explicar, pero no fondo subxace a lendaria dificultade galega para converter o asociacionismo nunha ferramenta eficaz, ata o punto de que boa parte dos produtos de horta ecolóxicos que un consumidor adquire nun comercio especializado galego proceden de Navarra.

A avanzada idade media da poboación rural é outro dos problemas aos que se enfrontan estas novas iniciativas, ata o punto de que algúns produtos que apenas requirirían tramitación burocrática, é dicir, que xa reunirían hoxe as condicións para recibir o selo ecolóxico, como as castañas, podrecen por toneladas cada ano por falta de xente que as recolla.

O sector atopouse en Galicia, ademais, cun problema adicional que non se percibe en mercados como o catalán ou o madrileño: moitos dos consumidores galegos que potencialmente pagarían máis por acceder a produtos ecolóxicos dispoñen dunha alternativa próxima e máis barata para encher as súas neveiras: a produción convencional que moitas persoas aínda desenvolven nas aldeas. Este caudal de produtos, sen selo ecolóxico pero cunha calidade moi por encima da que se pode atopar en calquera supermercado, sae cada fin de semana nos maleteiros de miles de coches que se trasladan da aldea á cidade.

Fixar poboación

Así que a excelente saúde da agricultura ecolóxica en Galicia está cimentada, paradoxalmente, á marxe da agricultura. Por contra, as explotacións gandeiras que conseguiron o selo ecolóxico para os seus animais, maioritariamente de vacún, foron crecendo ata converterse no alicerce fundamental do Consello Regulador. O paso seguinte foi a produción de leite, queixo ou iogures, que algunhas explotacións xa introduciron con éxito no mercado e que o consello advirte como unha vía de futuro para ampliar o negocio nestas explotacións gandeiras.

En calquera caso, o crecemento das granxas ecolóxicas abriu unha nova e importante vía para fixar poboación no medio rural. Das 14.167 hectáreas inscritas en Galicia, máis de doce mil repártense entre as provincias de Ourense e Lugo, as máis despobladas.

Fuente:La Voz de Galicia